“نوسانی میخونم! چند روز عالی و چند روز افت شدید دارم. چیکار کنم که هربار از مسیر خارج نشم؟”
خرد کردن هدف ایدهآلمون به هدفهای کوچک
شاید تا بهحال فکر میکردیم این احساس است که باعث عملکرد خوب میشود ولی طی تحقیقات جدید مشخص شده که انگیزه پایدار، بعد از اقدامات ما به وجود می آید. ما مسلماً نمیتوانیم با انگیزه کم، روزی 10 ساعت درس بخوانیم اما تمام کردن برنامه 4 ساله واقعبینانه است. ژاپنیها همین مفهوم را با نام “کایزن” مطرح کردهاند؛ یعنی بهجای اینکه یکباره تغییر بزرگ ایجاد کنیم، هرروز یک تغییر کوچک، ساده و قابل اجرا داشته باشیم چرا که همین تغییرات کوچک هستند که در طول زمان، نتایج بزرگ میسازند.
تصور قلّه
با تصویرسازی مداوم اهداف، احساس شیرین موفقیت قبل از موفقیتِ واقعی را لمس میکنیم. من چه کسی میخواهم باشم؟
اما لازم است برای تداوم مسیر تا صعود به قله، چالشهای معین و خرد شده در نظر بگیریم. فرض کنید یک سال تمام قرار است برای آزمونتان زحمت بکشید؛ تصور یک روز و یک ساعت سادهتر از 365 روز است. پس با خودم میگویم: فقط همین امروز و یه پله دیگه مونده! انتظاری بیشتر ندارم! چرا که اگر همین امروز و یک ساعت یک ساعتهای زندگیم رو با کیفیت خوبی اجرا کنم، به نتیجه دلخواهم نزدیک خواهم شد.
استفاده از پاداش برای تکمیل برنامهها هرچند کم، مثمرثمر میباشد.
تمرکز روی راه حل، نه روی خود مشکل
چرا من؟ چرا این اتفاق؟ چرا همه اش شکست و بدبیاری؟ آخرش که چی؟ همهمون میمیریم!! این بار از خودمون سوال کنیم چطور؟ حالا که این مسئله است من چه کاری میتوانم انجام بدهم؟ اگر در درسی ضعف دارم چطور به نقطه قوتم تبدیلش کنم.
آرزوی قلبی یا جبران ناکامیهای والدین
زمانیکه هدف تو مال خودت باشد با احساسات مثبتتری همراه است تا آنکه تحت تأثیر اطرافیان انتخاب شده باشد. در پس خواستههای قلبی ما نیرویی فوقالعاده و اشتیاقی وصف ناشدنی برای حرکت است که ناخودآگاه ما را به تلاش کردن وا میدارد.
چقدر به خودم اعتماد دارم؟
به نسبت ایمانی که به خودمان داریم همان اندازه به اهدافمان میرسیم. همانطور که خداوند گفته آنان که ایمان آوردند نه ترسی برایشان است و نه غمی.
طبیعی است در مسیر تغییر برای بهتر شدن، ذهن مدام روی موانع و افکار منفی و حرفهای دیگران که تو شانسی برای قبولی نداری. نمیتونی و … تمرکز میکند چون انسان به دلیل بقا تمایل به حفظ همان حالت، عادت، رفتار و احساس قبلی دارد.
به نمونههای افراد موفق توجه کنید. وقتی دیگران آنها را مسخره میکردند به قدری به خودشان باور داشتند که به هرنحوی ایدههای نوآورانه خودشان را عملی کردند. حتی اگر قبل تو کسی در مسیر انتخابی تو به موفقیت نرسیده، تو اولین نفر و الهام بخش دیگران باش!
تمرکز صبحگاهی
اینکه روزم را چطور شروع میکنم با چک کردن اخبار بد، شبکههای اجتماعی یا حواشی مثل چندین هدف همزمان داشتن مسابقات قهرمانی، تمرین کلاس موسیقی و مهمانی تا حد خیلی زیادی ذهن ما را پراکنده میکند و مسلماً انرژی و انگیزه کافی برای ادامه روز نمیماند.
مراقب ورودیها باشید!
همانطور که به غذای جسممان توجه میکنیم، حواسمان به ورودیهای ذهنمان نیز باشد.
موزیکها، فیلمها، کتابها و دوستانی که انتخاب میکنیم غذای روحمان هستند.
ورزش، مسکن طبیعی
حبس کردن خود در خانه به قصد افزایش ساعت مطالعه در طولانی مدت ما را فرسوده و دلزده میکند. اگر نیم نگاهی به عادتهای زندگی الگوهای جهانی بیندازیم، متوجه خواهیم شد که تحرک بدنی برای اراده و توان بیشتر در حکم سوخت عمل میکند. وقتی ورزش میکنیم خواه رقص یا پیادهروی بی هدف باشد، هورمونهای دوپامین و اندورفین در بدن آزاد میشود که باعث حس نشاط و انگیزه میشود.
پیشگویی کن!!
طبق مفهوم اهرم رنج و لذت، اگر رفتاری برای ما پیامد خوشایند داشته باشد تمایل به انجام آن بیشتر میشود در غیر اینصورت از انجام آن صرف نظر میکنیم. بنا به این اصل میتوان درس خواندن را به پیامدهای خوب و نخواندنش را به عواقب بد وصل کنیم. اگر امروز تلاش نکنم چه اتفاقاتی برای من میافتد؟
معضل همیشگی شروع کردن
شروع کردن رو به عوامل بیرونی گره نزنیم. فردا، شنبه، اول ماه، سال جدید، رأس ساعت یا اینکه از همان روز اول عالی بودن نشانههای کمالگرایی مخرب است. پس از همانجایی که هستی استارت بزن و یادت نرود که با صبوری، نتایج بهتدریج بهدست میآیند.